Hallo lieve lezers,
We zijn weer een paar week verder en inmiddels ben ik weer een stapje dichterbij de operatie. Gisteren was het de dag dat het eindelijk weer een stapje dichterbij komt. Voor mijn gevoel duurde het nog even voor dat deze afspraak er was, maar niks was minder waar het gaat eigenlijk zo snel voorbij de tijd.. voor je het weet zitten we alweer in 2016! ;)
Van de week voor het eerst het punt bereikt dat ik er echt even tegen op zag en echte even de put in dreigde te raken en dat komt mede, omdat ik nooit medicatie gebruik zoals mijn zusje deze ochtend zei het medicatieplankje is best vol!
Het plankje in de badkamer ligt voor je gevoel zo vol met al die troep... nooit slik je iets op pijnstillers na soms en zo moet je 2 tabletjes slikken voor je gezondheid........ En al valt dat nog best mee me lichaam liet me vorige week echt in de steek. Stress zal er ook wel een rol bij spelen maar sinds jaren had ik weer een acute aanval van bronchitis. De tranen stonden in mijn ogen toen ik vrijdag toch naar huis moest in plaats van doorwerken. Steeds hoesten als ik me mond open deed niet echt bevorderlijk voor de patiënten. Maar goed dat hebben we ook weer overleefd en al kunnen ze het niet wegnemen het wordt straks wel een stuk makkelijker om er mee te leven...
En als je dan ook nog eens over alles gaat nadenken en al die jaren is je bloeddruk goed geweest merk je nu dat de stress goed zijn werk onderliggend gaat doen met ook een tabletje daarvoor. Gelukkig ben ik daar straks gewoon weer af maar goed het is nu wel weer iets wat je moet slikken helaas... Maar voor nu ben ik weer helemaal terug en is de put weer kilometers ver weg!
Gisteren ging ik vol goede moed naar het ziekenhuis weer een ritje naar Leeuwarden het lijkt elke keer sneller te gaan. Dit keer voor de 3 afspraken:
- Afspraak met de chirurg
- Afspraak voor het Medicatie spreekuur
- Afspraak met het PAS
De eerste afspraak op mijn o zo druk bezette programma was met de chirurg Dr. totté. Mijn vader is door deze dokter geholpen aardige man, super vriendelijk en heel beschaafd! En hij praat met gij en ge of te wel een echte belg. Ik kon me wel in hem vinden en man van weinig woorden maar heb 2 week in belgië in een ziekenhuis meegelopen en de artsen daar zijn net zo. Gewoon recht voor de raap je komt voor een gesprek wat wil je en kom we gaan het inplannen. Voor mijn gevoel was het een 5 minuten gesprekje maar het was natuurlijk iets langer hooguit 10 minuten ;).
In overleg met hem ga ik dus nu definitief voor een sleeve! Wil je hier meer informatie over kijk dan naar mijn vorige blogbericht.
Daarna kwam ik bij weegmevrouw terug voor de verdere informatie een boekwerk aan huiswerk waar alles in staat van begin tot het einde van dit traject qua operatie zelf natuurlijk en niet te vergeten de voeding voor het pré dieet maar ook als je ongemakken heb met je ontlasting als dat niet helemaal goed gaat. Ik zat het gisteren in de wachtkamer al even vluchtig te lezen de moeite waard in elk geval. Verder ook een envelopje meegekregen om ontlasting op te sturen hele uitleg erover hoe je dat moest doen.. Of te wel gewoon poep schepen! Net als in me werk..... en dat het nou anders is nee.. het blijft gewoon een vies iets.. haha!
Daarna gingen we naar route 19.. me vader wist de weg net als het UMCG ook hier binnen door wegen.. maar okee verkeerd in de brief gekeken route 17 moesten we hebben we waren er wel maar het stond niet bij de balie goed aangegeven. Alleen een mega groot bord. We waren hier om 11.45u en ik had pas een afspraak om 12.30u maar goed wie weet konden we eerder worden geholpen. Maar nee de mensen van de medicatiespreekuur zouden er om 12u weer zijn. Uiteindelijk word er een mevrouw om 12.15u geholpen en ik echt pas om 12.30u.. en waarom??? Ik kwam die kamer in hebben ze gewoon 3 werkplekken waarom moesten wij dan wachten zeer vreeeeeeeemd!
Even de medicatie doornemen vertellen waarvoor ik ze neem.. 2x uitleggen dat ik het pufje zn gebruik en dan sowieso 2x per dag 2 tot max. 8 pufjes per dag.. en de rest gewoon antwoorden met ja, ja , ja ect ect ect... en had u verder nog vragen nee.
Al met al waren we hier snel klaar en hadden we een dikke uur om te lunchen voor ik naar de anesthesie mocht. Echt een aanrader om daar in het restaurant te eten en het zag er allemaal goed uit!
Maar je moet niet te laat komen begreep ik van mijn ouders want de vorige keer was er dus niks meer om half 2...
Daarna naar de anesthesie in de wachtruimte aangekomen scheiden de wegen voor mijn vader en mij. Me vader ging namelijk proberen of zijn afspraak wat eerder kon anders moesten we na mijn afspraak nog weer een poos wachten.. en wat niet nodig is, is niet nodig zeggen we maar altijd! ;)
Toen ik werd opgeroepen kreeg ik een hartfilmpje en werd mijn bloeddruk gemeten en geloof het of niet mijn bloeddruk was gewoon goed!!! Haha ik word blijkbaar rustig van de hele dag daar rond lopen ;) ;)
Nadat de doktersassistente was weggegaan en ik alleen werd achter gelaten in een ruimte tikte de tijd niet snel verder. Maar al met al was het toch sneller dan ik had gedacht.
De anesthesie ging alles bij langs ook weer ja en nee antwoorden. Word die dag nog even verneveld in plaats van mijn pufje. Dus ook gevraagd moet ik me pufje ook standaard even nemen niet nodig doen wij alleen nemen als je behoefte eraan hebt met de nodige uitleg het kan niet doorgaan als je een aanval hebt, niet als je koorts hebt of verkouden bent. Dat begreep ik nog wel haha ik was echt de patiënt en had ook niet aan haar vertelt dat ik in de zorg zat dat scheelde haar anders een hoop.
Daarna nog even hartje luisteren en tuurlijk er moet altijd wel iets zijn! haha mijn hart slaat soms over blijkbaar.. niet dat ik er iets van merk en zelfs tijden de ECG was dit niet gebeurd dus dit is vrij zelden maar niet erg het stond niks in de weg in elk geval.
Ik ga die dag lekker slapen en krijg verder geen ruggeprik of iets dergelijks. Gelukkig!
Tjah.... en enige waar ik een mietje voor ben waar ik elke dag naar kijk en zeg hij zit er zo in komt helemaal goed.... is het infuus!! Bloedprikken boeit me niet maar een infuus.. dat kan gewoon pijnlijk zijn, maar goed wat moet dat moet en dat overleven we ook wel weer!
Uiteindelijk met een hoopvol informatie en een tas vol papieren weer terug naar huis en dan 5 maart nog de 2e voorlichting.
En dan nu maar wachten ze hadden het nog even nagevraagd en het kan 2 tot maximaal 3 maand duren voor ik geopereerd word.
De maximale dag is 12 mei dus wie weet krijg ik dit jaar wel op de dag van de verpleging een heeeeeel speciaal kadotje die ik nooit meer zal vergeten!
