Hallo lieve lezers,
Vorige jaar rond deze tijd wist ik nog niet dat ik geopereerd zou worden, dat is nog steeds een gek idee. Wat zou het jaar 2015 mij brengen zou ik door zijn voor de operatie of toch niet?
Ik was vanaf oktober al bezig en het was mijn grote geheim, maar ook de angst hoe mensen zouden reageren was voor mij een grote angst. Ja in deze wereld is dat niet gek om dit te denken.
Gelukkig heb ik kunnen inzien dat het geen falen was. Ik hield mij telkens voor dat ik faalde als ik deze stap zou zetten. Ik moest en zou het zelf kunnen en zeker op deze leeftijd, maar naar al die jaren moest ik er toch echt aan toegeven dat het niet zou veranderen met een beetje hulp!
En of het makkelijk is? Nee... dat zeker niet. Lekker makkelijk afvallen.. yeah right! Niet meer jojo'en?? Uuuh.. de weegschaal zegt toch wat anders. Nee voor mijn gemoedstoestand is het soms niet altijd even handig en toch blijf ik er in geloven dat het ooit goed komt. Ik ben bijna op mijn eigen doel. Ik had niet kunnen geloven dat ik dit zou halen toen de huisarts mij vertelde zoveel val je sowieso wel af en keek ik hem vol verbazing aan en dacht u bent gek. Ik zie het allemaal wel. Maar langzaam maar zeker kreeg hij toch gelijk.. en dan ga je toch misschien wat meer hopen. Dat had ik niet moeten doen. Eerst mij richten op het ene en dan op het andere. Mijn motto ik zie wel hoever ik kom was al weer mijlenver op de achtergrond. Maar toch heb ik geprobeerd dit maar weer meer op de voorgrond te houden, want de teleurstelling is des te groter wanneer je weer een stukje bij je doel weggaat. Ik lijk langzaam weer wat af te vallen na dit jojo momentje. Een juich momentje voor mijzelf maar tevens ook een twijfel momentje zal het wel doorgaan of is het maar een grapje van me lichaam.
Het gekke is dat ik gewoon moet inzien dat me lichaam wel aan het veranderen is, maar dat lukt niet altijd.............
Kleding wordt te groot, een maat kleiner word alweer wat te groot en nog houdt ik me vast aan cijfertjes. Cijfertjes die zoveel voor mij betekenen terwijl ik gewoon wil dat me lichaam verandert. Maar dat is voor mij niet genoeg, ik wil ook graag de cijfertjes die goed zijn is dat teveel gevraagd? En tjah dan gaat het me gek genoeg niet om de cijfertjes die de weegschaal aangeeft, maar de cijfertje die erbij horen qua BMI. Al die cijfertjes en waarom? Niet omdat anderen het nu willen, maar ik zelf en ik zal doorgaan al is dat het laatste wat ik doe!
Heel bizar maar ook zeer frustrerend. Foto's van vroeger herken ik mezelf bijna niet meer en dat doet eigenlijk best zeer. Ik wil haar niet verliezen en toch speelt je hoofd een gigantisch spelletje met je, want je bent nog steeds dezelfde alleen heel erg veranderd. Ik ben blij met de keus en heb zeker geen spijt, maar ik wist niet dat dit z'n grote verandering voor je zou zijn (al klinkt dat misschien gek).
Foto's van nu kijk ik oprecht aan met verbazing. Moet je haar zien zeg ik vaak wat is ze verandert zeg ik dan trotst. Maar eigenlijk praat ik dan over die ander die ik zie in plaats van mijzelf, maar ik kan het zelf gewoon nog niet altijd bevatten. Ik herken mezelf soms bijna niet op de foto's. Hoe bizar is dat als je jezelf niet meer herkent.
Wekelijks maak ik foto's om te zien hoeveel verschil er is en daarmee blijft me hoofd nog een beetje bij. Met nadruk op een beetje ik vergeet het zo nu en dan gelukkig is elke week is uiteindelijk nog gelukt, maar ik kijk er niet meer veel naar. Als het 1 jaar geleden is zet ik ze op een rijtje om goed het verschil te zien dat is mijn uit eindelijke doel.. Om trots terug te kunnen kijken op wat ik heb bereikt en hoop nog verder te bereiken.
Qua eten mis ik eigenlijk niks, ik mag alles en probeer ook alles. De meeste dingen zijn me te zoet geworden. Misschien wel net zo goed ik zal er namelijk, maar een beetje van nemen of zelfs helemaal niet. Hartige dingen ben ik meer voor gevallen. Wie had dat gedacht dat ik ooit nog eens een stuk minder zoetige dingen zou eten. Me smaak is gigantisch veranderd in elk geval en ik ben er niet rouwig om.
De december maand is gelukkig bijna voorbij! Al die lekkere dingen en ja ik ben er wel voor gezwicht en gelukkig kan ik dus echt niet tegen veel zoetigheid. Een stukje marsepein was vroeger mijn favoriet en het bleef niet bij 1 stukje.. nee nu bleef het echt bij 1 stukje, want oo veelste te zoet...... Chocolade daarin tegen.. Ik ben en blijf een vrouw! ;) Maar niet meer zoveel als anders..
De kerstdagen heb ik ook prima overleeft vooral 2e kerstdag. Ik dacht dit wordt misschien nog wel het grootste probleem van het jaar. Lekker gourmetten, en nee ik ga me niet overal van onthouden dus gewoon lekker mee doen. Maar blijkbaar oefening baart kunst met uiteten ect. want Af en toe wat eten en veelal veel kletsen en anderen zien genieten dat had ik blijkbaar veel geleerd. Ik miste al het eten niet eens! Zeker niet, omdat ik wel het hongergevoel ken.. maar zeker ook het volle gevoel!
Meestal voel ik dit wel aankomen en is dit niet het geval... tjah dan zijn de wc en ik beste vriendjes en zeg nou zelf dat wil je toch niet? Dus dan stop je zeker wel wat eerder! Het overkomt me niet meer vaak gelukkig. Het gevoel van dat ik teveel eet is ook de deur uit, want ik eet gewoon nog super weinig. Brood is wel weer op de dagmenu een invulling weten te vinden en daardoor gaat het met me suikers een stuk beter.
Lichamelijk gaat het ook wel goed met me. Helaas zijn de steken in mijn buik af en toe goed aanwezig. Volgens de doktersassistente van het ziekenhuis was het me gal. Ik was het direct al niet met haar eens, maar goed dat daar gelaten. Dat overleg ik in februari wel weer met de chirurg of verpleegkundig specialist dan heb ik namelijk mijn 1e jaarlijkse controle na de operatie (beetje vroeg)
In elk geval ben ik tot de conclusie gekomen dat het me darmen zijn die in de knoop liggen of wel dat er hoe smakelijk ontlasting vast zit. Tijdens het natraject dit ook aangeven tijdens het vragen uurtje van de diëtist over ontlasting.. hoe iedereen zijn ontlasting eruit ziet. Mijn ontlasting is juist normaal, maar ik heb er dan juist last van. Tjah, me lichaam weet niet wat "normaal" is blijkbaar.
Sinds ik gestopt ben met de maagbeschermers voel ik me daarbij ook een stuk beter af en toe neem ik ze als me maag geïrriteerd aanvoelt, maar ik heb een stuk minder last van zuren. Het is een wonder!
Wat een jaar, wat een jaar zoveel verandert en er kan nog zoveel meer veranderen!
Ik ben serieus benieuwd wat ze in februari te zeggen hebben en mijn grootste vraag is ook hoeveel zal ik nog afvallen.... want hee mag je niet een beetje nieuwsgierig zijn en wat hoop hebben?
Binnenkort zal ik in elk geval mijn nieuwe kwartaal foto uploaden, want het is alweer zover!
8 maanden zijn voorbij gevlogen nog 4 maanden te gaan voor een jaar overzicht!
Ik wens jullie in elk geval bij deze alvast een gelukkig nieuwjaar & alle goeds van de hele wereld!
Tot volgend jaar!
Liefs Mandy
